In voorspoed dankbaar, in tegenspoed geduldig. Je kent het zinnetje wel. En nu de praktijk.
Voorspoed
Laten we met het mooie nieuws beginnen. Op vrijdag 26 februari werden wij, na een zeer voorspoedige bevalling, verblijd met de komst van onze Jafeth. Wat een blijdschap in ons gezin, ook met Samuël en Ruth, die eeeeindelijk ‘de baby’ in het echt konden bewonderen. Ook waren we blij dat Jafeth op die vrijdag geboren werd, zo kon Samuël een weekendje nog even wennen voordat hij op maandag 1 maart naar school mocht. En als je net 4 bent én je weer grote broer geworden bent én je mag ineens 4 lange dagen naar school, maar je houdt toch eigenlijk ook wel van een middagdutje. Owja, dan ook nog ’s avonds neefjes en nichtjes die even komen kijken, dat kost best wel energie. Maar wat deed én doet hij het goed. Erg fijn!!
Jafeth doet het ook erg goed. Vanaf moment 1 zo ongeveer is hij een tevreden en rustig mannetje. Huilen is puur functioneel. We mogen hopen dat dit zo blijft 😉
Ruth, als zustertje in de dop, vond de kraamweek ook erg leuk. Natuurlijk soms even een momentje dat alles teveel werd, maar ze vond de zuster wel interessant en hielp graag mee. Het weekend hadden we eerst een jonge zuster, die hoorde er zo ongeveer vanaf moment 1 gelijk bij. (Samuël op zatermorgen: nu hebben we 3 jongens en 3 meisjes hè?! Meisje 3 was dus de zuster..) Vanaf maandag ging zij naar een voorkeursgezin en kwam er dus een ‘nieuwe’ zuster. Wel eentje met grijze/witte haren, die we maar voor het gemak ‘oma zuster’ noemde 😉 Na een kort momentje wennen en accepteren dat dit dus de nieuwe zuster was, hielp ze ook deze zuster graag. (Even leuk momentje delen: de zuster poetste de badkamer en Ruth mocht stofzuigen. Hoor ik ineens Ruth tegen de zuster: ‘Als het niet lukt dan roep je maar hoor!’ Eeeuhm, wie was hier nu de ‘oma’?).
Oftewel, we hebben weer genoten van een mooie, nu wat rustige kraamweek (i.v.m. de maatregelen) en kijken terug op weer een waardevolle week. Maar de meest waardevolle momenten kwamen misschien wel aan het einde van die week…
Tegenspoed
Dat was vorige week vrijdag 5 maart. Dé vliegtest, waar we al eerder over schreven, die Dick nog moest halen was al steeds uitgesteld, maar eindelijk mocht deze doorgaan. De dag daarvoor heeft hij grotendeels gebruikt om zich grondig voor te bereiden op deze vlucht. Dat deze belangrijke test nu in de kraamweek viel leek ons niet heel handig, maar we besloten op woensdag te beslissen of Dick zich ‘fit to fly’ genoeg voelde. Dit is trouwens een standaard vraag die je als piloot jezelf moet stellen voor iedere vlucht! Maar met Jafeth ging het goed, met mij (Mardine) ging het ook met de dag beter (al had ik best wel veel last van m’n bekken en banden, maar vooruit, dat hoort ook bij het kraamvrouw zijn). Zo hakte Dick woensdag de knoop voor zichzelf door om de test gewoon door te laten gaan. Ook met de onzekerheid, want wie zegt dat de maatregelen niet nóg een keer aangescherpt gaan worden…
En om een lang verhaal kort te maken, Dick is gezakt voor deze test. Maar gelukkig, hij mag het nog wel een keer herkansen. De komende tijd zal hij gebruiken om specifiek te trainen op het gebied waar hij nu cruciale fouten maakte, namelijk in het navigeren op de kaart. Om een inzicht in de cockpit te geven: hij moest naar 3 velden in Duitsland vliegen. De route stond uitgestippeld op de kaart. Na een kwartiertje bij Teuge vandaan te zijn gevlogen zette een van de instructeurs de GPS uit en moest Dick dus ‘op de kaart’ naar de goede velden vliegen. Daar heeft hij in de opleiding wel de nodige skills voor geleerd, maar toch, het is niet zoals in Google Maps dat er boven een stad of dorp een bordje hangt met de plaatsnaam erop. En zo gebeurde het dat hij de weg kwijt raakte. Dat geeft op zich niet, maar hoe je daar dan mee omgaat is wel van belang. En waar Dick optimistisch toch doorvloog in de hoop het snel weer te herkennen, had hij beter rondjes kunnen gaan vliegen, of omkeren en terugvliegen naar een punt waar hij het wel weer wist. Gelukkig heeft hij in sommige andere vluchten, ook met instructeurs, dit punt wel goed laten zien, dus vandaar dat hij gelukkig (!) een herkansing kreeg! Maar zo komt je eigen karakter en je psyche ook bij het vliegen weer kijken, soms in je voordeel, soms in je nadeel.
Bidden jullie mee of de komende tijd van training gezegend mag worden?
Ont-moeten
Voor ons gaf het ook, na de ‘klap’, inzichten in onszelf en wie we ook als stel zijn. We kunnen best wel veel in korte tijd ‘aan’, maar kunnen ook te hard van stapel lopen als we beiden enthousiast zijn en dan loop je daar wel eens tegenaan. Geeft niet, al doende leert men en we zijn allemaal mens en maken dus ook fouten. Maar dit alles gaf ons ook weer aan dat wij ons leven zelf niet leiden, maar dat God boven ons leven staat en het voelde voor ons beiden alsof Hij tegen ons wilde zeggen: even pauze! We wilden, ook na de selectie bij MAF, vol enthousiasme en energie (ondanks gebroken nachten) verder in het traject. Er moet heel veel geregeld en geschreven worden, maar nu even pauze! Even nog geen vergadering plannen met het kersverse TFC. Even nog geen nieuwsbrief de deur uit. Even nog niet…. Maar anderzijds, nu genieten van ons jonge gezinnetje, opknappen als kraamvrouw, de ontmoetingen met familie en vrienden in kraambezoekjes voor zover mogelijk, ont-moeten!
“Want gijlieden zult niet met haast uitgaan…“
Jesaja 52:12a – Een gedeelte van de teksten die ons in het najaar van 2019 juist bemoedigde om door te gaan in het MAF-traject, maar ons nu juist leerde om niet ’te haasten’. Ook juist wanneer je zelf die haast niet als hinderlijk ervaart, maar het toch goed is om de rust te nemen.
Dank!
Voor nu willen wij ook ieder bedanken voor felicitaties en meeleven rondom de geboorte van Jafeth. De hulp van verschillende kanten, hetzij in het brengen/halen van de kinderen, koken van een pannetje soep, cadeautjes en ander lekkers wat bezorgd werd, enz. En een bijzonder woord van dank aan onze ‘oma zuster’. Wat is het fijn, zeker in een kraamweek, om gedachten en gevoelens te kunnen delen met iemand die levenswijsheid vergaard heeft. Onbetaalbaar!