Iemand vroeg pas: hoe verschillend is het wonen daar? We noemen wat voorbeelden: het gas waarop we koken komt uit een grote fles die in het keukenkastje staat, we hebben veel de airco aan maar het blijft standaard 29/30 graden in huis en je blijft zweten, er zitten voor de veiligheid tralies voor de ramen, er lopen buiten steeds beveiligers rond, er klopt bijna iedere dag mínstens 1 verkoper op de deur (we hebben geen bel). Verder zit er meer ongedierte in en om je huis. In huis hebben we dagelijks mieren en gekko’s, af en toe een kakkerlak… Die is het minst welkom, al vinden onze kippen die wel weer lekker…
Het is best vervelend als je wilt afwassen, de wasmachine aan wilt zetten, plakhandjes van een peuter wilt wassen, enz. en er komt geen water uit de kraan. Dat gebeurde nogal eens. Toen vonden we via collega’s een ander goed doel (NGO) wat plastic en glas recyclet en daar stenen van maakt én watertanks. Zo kregen we onze eerste goot aan het dak en drinken we in het regenseizoen gefilterd regenwater! De foto is in het droge seizoen gemaakt. Toen vulden we de tank met de slang. De grap: je tank vullen met de slang op een moment dat er geen water van de compound is, oftewel, je gebruikt het water wat al in de tank zit… Al doende leert men, ‘small small’.
Bananen uit eigen tuin met dank aan tuinman/guard Samuel
Net voordat we naar de kerk willen, lopen we met de deur uit het huis… Roest, slechte kwaliteit spullen, een terugkerend iets.
De gasfles is natuurlijk altijd halverwege het koken leeg. We hebben er altijd één op voorraad en bij het wisselen bestellen we dan weer een nieuwe… De Mira-man, bedrijf wat in gasflessen handelt, bellen we dan en komt binnen een paar uur op zijn motor de lege fles ophalen en een nieuwe brengen.
Kipknuffelen 😉
Tijgertje… Het was een verrassing dat we ineens een kat hadden, maar we waren er goed en wel aan gewend en een beetje gehecht en ze liep alweer weg… Gelukkig hebben we nog wat mooie foto’s… Maar vragen als ‘is ze gestolen?’, ‘Of misschien opgegeten?’ of ‘Heeft ze vriendjes gevonden?’ werden wel even gesteld.
We gingen naar de tandarts! Wat een belevenis. Gelukkig kan dat ‘gewoon’ bij het ziekenhuis op de compound. En ook al kan je beter niet in het ziekenhuis komen als je de keuze hebt (wat bij noodgevallen dus niet het geval is), daarnaast zit een tandartsenpraktijk waar ook lokale mensen opgeleid worden. Erg mooi iets! Maar we vroegen wel om de Engelse tandarts Simon die met veel plezier ons controleerde en ’tand-les’ gaf.
Een Liberiaanse school, buiten les. Zie je die tafel/stoeltjes? Best handig…
Ruth mocht mee boodschappen doen en vond ineens een Nederlands pak custard!
Groot verschil is hier dat er altijd mensen zijn met gebreken die eigenlijk niet nodig zijn. Zoals deze man, Josef, had 11 jaar geleden iets aan zijn hoornvlies gehad. Als hij toen 200 dollar had gehad, was hij behandeld geweest. Maar hij had het niet en gaat nu zo goed als blind door het leven. Met alle gevolgen voor hem en zijn gezin van dien… Het is best wel eens confronterend én lastig, want wie moet je helpen, en hoe, en is het wel goede hulp, ook voor de langere termijn? Veel wijsheid voor nodig.
De watertank die we lieten installeren en inmiddels al heel wat dagen geen stress over water uit de kraan heeft opgeleverd. Iets wat we in Nederland heel normaal vinden, maar de meeste mensen hebben hier geen stromend water in huis.
Er passen veel makke schapen in een hok toch? Ook veel enthousiast joelende Liberianen in een klein autootje. We kwamen ze tegen op de compound en ze lieten zich met alle liefde op de foto zetten. Toen we vroegen hoeveel mensen er in de auto zaten waren het slechts 16!!!
Groot verschil met NL is dat alledrie de kinderen naar hetzelfde schoolgebouw gaan. Jafeth de ochtenden. Eerst bij een meester, maar die werd ‘ineens’ ontslagen waardoor Jafeth weer even 5 weken gezellig bij mama was. Maar nu is er een nieuwe Liberiaanse juf gevonden en roept Jafeth enthousiast om 12u: Bye baby, I love youuu!!! (Gelukkig praat hij de juf mee en is het hier prima.)
Samuël en Ruth zitten bij dezelfde juf, maar beiden op hun eigen niveau. Zo gaat Ruth naar Kindergarten (zit tussen groep 2/3 in) en Samuël naar Grade 1 (groep 3/4). Het valt niet altijd mee, maar over het algemeen gaat het super goed, spreken ze zonder gek Nederlands accent vloeiend Engels en halen ze mooie cijfers. Well done! En hoe bijzonder is het om bij kinderen uit Canada, Amerika, Griekenland, Zwitserland, Burundi, Congo, Nigeria, Swaziland/Kenia en Indonesië in de klas te zitten. Prachtig om te zien!
